آئین مستان

بگو که یک شبه مردی شدی برای خودت

و ایستادی امروز روی پای خودت

نشان بده به همه چه قیامتی هستی

و باز در پی اثبات ادعای خودت

از آسمانی گهواره روی خاک بیفت

بیفت مثل همه مردها به پای خودت

پدر قنوت گرفته تو را برای خدا

ولی هنوز تو مشغول ربنای خودت

که شاید آخر سیر تکامل حلقت

سه جرعه تیر بریزی درون نای خودت

یکی به جای عمویت که از تو تشنه تر است

یکی به جای رباب و یکی به جای خودت

بده تمام خودت را به نیزه ها و بگیر

برای عمه کمی سایه در اِزای خودت

و بعد همسفر کاروان برو بالا

برو به قصد رسیدن به انتهای خودت

و در نهایت معراج خویش می بینی

که تازه آخر عرش است ابتدای خودت

سه روز بعد، در افلاک دفن خواهی شد

درون قلب پدر خاک کربلای خودت

لالایی دیگه چش تو هم درست وا نمیشه

لالایی اینجا قطره آبی پید نمیشه

تو که حالم و میدونی از چه دلم میسوزونی

چرا هی زبونتو دور لبت می چرخونی

چنگ نزن شیر نمیاد، یه قطره آب گیر نمیاد

برا سیراب کردنت چیزی به جز تیر نمیاد

ترک گهواره نکن وای منو بیچاره نکن

برای کمک به بابا قنداغه پاره نکن

اینجا آب نمی بینی غیر سراب نمی بینی

دیگه حتی لحظه ای تو رنگ خواب نمی بینی

لحظه های آخر حرمله هم منتظره

چشم به راه حلق خشک تو یه تیر سه پره

لالایی گلم لالا، مهتاب اومده بالا

موقع خوابه حالا، اما نه به زیر خاک

لالایی چه شیرینی، روی ابرا بنشینی

خوابای خوب ببینی، اما نه به زیر خاک

لالایی گل زهرا، عمو میاد ار صحرا

آبو میاره سقا، اما نه به زیر خاک

لالا گل یاسینم، گل پسر شیرینم

دومادیتو میبینم، اما نه به زیر خاک

لالا نوه ی حیدر، لالایی علی اصغر

قربون قدت مادر، اما نه به زیر خاک

لالا نوه ی حیدر، لالایی علی اصغر

قربون قدت مادر، اما نه به زیر خاک

لالایی گل مریم، می بری ز قلبم غم

قد که میکشی کم کم، اما نه به زیر خاک

لالایی عزیز جونم، نور چش گریونم

شمع شبای خونم، اما نه به زیر خاک

لالا گل بارونی، لالایی پریشونی

گفتم می ریم مهمونی، اما نه به زیر خاک

لالا نوه ی حیدر، لالایی علی اصغر

قربون قدت مادر، اما نه به زیر خاک

علی لای لای

لالا لالایی گل پونه، قناری بی آب و دونه

خدا خودش روزی رسونه، علی لای لای

مادر تو بدون شیره، این لبه یا اینکه کویره

گریه نکن صدات می گیره، علی لای لای

تیری که خورد به چشم ساقی، با حنجرت کرده تلاقی

چیزی ازت نمونده باقی، علی لای لای

حرمله می خنده عزیزم، دل منو کنده عریزم

سرت به مو بنده عزیزم، علی لای لای

سر بچم روی نیزه، سر باباش رو بروشه

الهی مادر بمیره، سر نیزه تو گلوشه

سر بچم روی نیزه، سر باباش رو بروشه

الهی مادر بمیره،‌ که سه شعبه تو گلوشه

علی لای لای

دیگه باید چکار کنم / که بخوابی که بخوابی

این قطره های اشکم هست / ولی نیست قطره ی آبی

به روی ما آبو بستند / قصه مون دلگیره مادر

ندارم شیری و این نیست / به خدا تقصیر مادر

اینقدر بی تابی کردی / که سرم نیست، سامونم نیست

آسمونو دیدم اما / خبری از بارونم نیست

علی علی علی علی / علی لای لای علی لای لای

تو رو به ما علی من / داده بودش خدا تازه

نفس نمی کشی ولی / دوتا چشمای تو بازه

چیزی که دیگه نمونده / برا مادر راه چارست

شبیه بند دل من / گلوی تو پاره پارست

تا سه شعبه سمتت اومد / تاروپود مادرت سوخت

گلوتو از هم دریدش / ولی لب هاتو به هم دوخت

علی علی علی علی / علی لای لای علی لای لای

دلم می خواست کبوترم / که بگیری پرو بالی

تو رفتی و دلم خوشه / به یه گهواره ی خالی

خاک قبر کوچیکت رو / من به روی سر می ریزم

تو رو سیرابت نکردند / پرپرت کردند عزیزم

حالا که بابات می زاره / زیر خاکا پیکرت رو

یادم اومد آرزوم بود / ببینم راه رفتنت رو

علی علی علی علی / علی لای لای علی لای لای

شب هفتمه، از فردا قصه ی عطش شروع میشه، از فردا داستان عطش به خودش شكل تازه ای میگیره، كدوم عطش، اصلاً این عطش چیه، چیه كه از آدم ابوالبشر وقتی كه خمسه ی طیبه رو بهش یاد میده، جبرئیل به اسم اباعبدالله علیه السلام كه میرسه، برا آدم روضه ی عطش خونده میشه، از آدم تا خاتم، پیغمبر ما هم همینطور، هنوز به دنیا نیومده، این آقا تو رحم مادرش روضه عطش میخونه، این چیه؟عطش عطش، هركی میرسه میگه عطش، امام سجاد علیه السلام میخواد برا باباش سنگ قبر درست كنه، با انگشت مینویسه:هذا قبر حسین بن علی الذی قتلوه عطشانا، امام رضا علیه السلام به ریان بن شبیب می خواد حدیث بگه، یه جمله می گه: صغیرهم یمیتهم العطش ، همه میگن عطش، آقات ، امام زمان(عج)، وقتی تكیه به دیوار كعبه میزنه، میگه یا اَهلَ العالَم اِنَّ جَدِی الحُسَین قَتَلُوهُ بكربلاعَطشاناً، چرا این عطش اینقدر مهمه، این مقدمه ی روضه منه، چه خبره تو این عطش، چه سرّی تو این عطش نهفته است، اینقدر سخت و جانگدازه این عطش، از فردا آب رو میبندند، اهلبیت پیغمبر در محاصره ی بی آبی قرار میگیرند، من از شما سئوال میكنم، مگه سپاه ابی عبدالله چه سپاهیه؟یه عده زن  و بچه با حسین هستند، از روز اول دستور دادند، حسین رو از آب دور كنند، یه جایی حسین علیه السلام خیمه بزنه، یه جایی كه فاصله داشته باشه با شریعه، با این راحتی نزدیك نشه، یكی از اون حرفایی كه حربن یزید ریاحی رو منقلب كرد، یه مهاجه ای داره با عمرسعد روز عاشورا، باهاش حرف زد، حر به عمرسعد لعنت الله علیه گفت: عمرسعد این آبی كه تو بستی به حسین، حیوانها ازش استفاده میكنند، تو چیكار داری؟ كجای دینه؟این زن و بچه باهاشن، سه روز آب رو بستی، ببین صدای گریه قطع نمیشه. اینها اینقدر پست بودند، آب رو بستند میخواستند از نظر ضعف جسمانی، وقتی آب نباشه، كم كم بدن قواش تحلیل میره، جانبازا ، بچه رزمنده ها، اگه تو جلسه باشند، تو جبهه تشنگی كشیدید دیگه، دیدید تشنگی چیكار میكنه با آدم، اونم رو بچه،  بعد آدم زخمی میشه، مجروح میشه، زخمی آب بدنش تحلیل میره، نیاز به آب داره،  اینها همه نشون میده عطش چه كرده، الله اكبر، اما همه ی داستان عطش برای اصحاب و یاران و لشكریان اباعبدالله، هر جوری بگی قابل توجیهه، اما برا یه نفر قابل توجیه نیست، بهتر بگم، همه رو میتونی آروم كنی، همه زبون دارن میتونن اظهار عطش كنن، آدم باهاشون حرف بزنه، راضی شون كنه، آرامشون كنه، اما من سئوال دارم، یه بچه ی شیرخواره رو چه جوری باید آروم كرد؟اگه بچه ات تشنه باشه، این بچه بیدار شده، این بچه تشنه است، تا حالا برات پیش اومده؟ راهش ببر، باهاش بازی كن، بغلش كن، رو پات بخوابونش، فایده نداره،  بچه ی تشنه آب میخواد، .. یا حسین............

لالا،  لالا لالا، ای گل پونه

قناریِ بی آب و دونه

خدا خودش روزی رسونه

لالا،  مادر تو بدون شیره

گریه نکن صدات میگیره

این لبِ یا این که کویره

لالا،  لالا لالایی

بچه رو دست نگه داریم خود به خود گردنش، سرش، پیدا میشه

لالا نشون نده اینقدر گلوتو

وا کن دو دست کوچولوتو

دعا بکن یه کم عموتو

لالا،  لالا لالایی

لالا پرستوی سرخ و سفیدم

کی گفته من شیرت نمیدم

شیری نمونده ای امیدم

لالا لالا

گفتم یكی به سقا

 بگه داره میشه دیر

زودتر بیاد و گرنه

بچه ام می اُفته از شیر

لالا لالا عزیزم

گریه نكن، اینها دلشون رحم نمیاد، صدا زد داره بچه گریه میكنه، امیر پدر رو بزنم یا پسر رو، گفت:مگه سفیدی زیر گلو رو نمیبینی، وای، حسین داشت حرف میزد، یه مرتبه دید سر علی اوفتاد، ای حسین.......

ابی عبدالله اومد پشت خیمه ها، چه گذشت به دل حسین علیه السلام، ان شاءالله هیچ  پدری به روز حسین نیوفته، ان شاءالله هیچ بابایی بچه تو بغلش نمیره، روی برگشتن نداشت، یه قدم می گذاشت، لااله الا الله، نمی دونم بگم یا نه،  این بچه زیر عبا، بعضی وقت ها از حال میرفت،  نمی دونم ، اصلاً جونی تو بدن مونده بود، این كه میگن :فذبحوه من اذن الی الاذن، مگه یه بچه چقدر گردن داره، چقدر سر داره،  رفت پشت خیمه ها، خودش با دست خودش یه قبر كند، می خوام بگم، تنها شهیدی كه حسین، خود ابی عبدالله دفنش كرد، این آقا زاده علی اصغره، دفنش كرد، چرا دفنش كرد؟من چند تا دلیل میگم، خودت دیگه ناله داری بزن، منم میشینم با تو ناله میزنم، شاید حسین این بچه رو دفن كرد، اولین دلیلی كه من به ذهنم می رسه، میگم حسین حال روز خیمه هارو میدونست، می دونست زن و بچه چه غوغایی تو دلشونه، میدونست اینها بدن علی اكبر رو دیدند، بدن قاسم رو دیدند، از همه  بالاتر اینها داغ عباس رو دیدند، می دونست دیگه طاقت ندارند،  اگه این بدن رو ببینند، اگه این حلقوم رو ببینند، همه دق میكنند،  یه دلیل دیگه،  ابی عبدالله شاید به علم امامت، می دونه بعد از عاشورا، اینها چیكار میكنند، زود بدن رو دفن كرد، آخه میدونه اینها آماده شدند، چرا؟ میدونه اینها اسب هاشون رو نعل تازه زدن، قراره رو بدنها برن و بیان، وای، یه دلیل دیگه، شاید به این خاطر دفن كرد، گفت:اینها خیلی نامردند، شاید به علم امامت داره میبینه، یكی یكی سرها رو به نیزه كردن، آخه یه سر شیخواره، حسین........ من و تو یه چیزی رو داریم میشنویم، مادرها خیلی گوش بدن، من و تو داریم میشنویم داریم جون میدیم، فقط امشب بگو وای از دل رباب، میدونستی رباب گریه نكرده؟ جلوی حسین گریه نكرد، ما گریه میكنیم، سبك میشیم، آدم داغ میبینه بهش میگن بذار راحت باشه، بذار گریه كنه، سبك بشه، گریه نكنه همه میترسن، میگن این گریه نكنه دق میكنه،  اما بمیرم، رباب چه كرد؟گریه نكرد، میدونی كی گریه كرد، شام غریبان گریه كرد، وقتی آب آزاد شد گریه كرد، زینب گفت:حالا چرا گریه میكنی؟گفت:خانم جان آب رو ببین، یه قطره اش رو به بچه ام ندادن، فرج امام زمان(عج) رو بخواه، بدم المظلوم، دستات رو بیار بالا، الهی العفو

برای تو بسه یه قطره آب

نده با گریه هات منو عذاب

توی خیمه هامون دیگه قحطه آبه

روی صورت تو اشکای ربابه

کاشکی یه کم بارون بباره، علی علی علی

رفته عمو که آب بیاره، علی علی علی

واااای وااااای

چشاتو روی من علی نبند

به جای گریه هات یه بار بخند

تشنگی بمیرم از لبات می باره

مادرت عزیزم دیگه شیر نداره

کوفی چرا حیا نداره، خدا خدا خدا

شیش ماهه که گناه نداره، خدا خدا خدا

واااای وااااای

خدا میدونه که جون منی

داری رو دست من جون می کنی

لالایی می خونم با دلی که زاره

طاقت سه شعبه حنجرت نداره

پیش چشای مادر تو، علی علی علی

میره رو نیزه ها سر تو، علی علی علی

واااای وااااای

بخواب شش ماهه ی شیرین زبونم

می خوام برات آرام جونم، یه کمی لالایی بخونم، بابا

بخواب خودت دیدی یاس سپیدم

به خاطر تو ای امیدم ، از اینا منت می کشیدم، بابا

کاش بشکنه دل ابر

یه کم بارون بگیره

لبای کویری تا یه خورده جون بگیره

منتظر یه قطرست، چشمای نیمه جونت

از بس که آب نخورده ، تاول زده زبونت

بابا نکن تلذی روی دستام

اینقدر زبون نزن به اشکام

جونمو آوردی به لبهام،بابایی

بابا نشد دومادیتو ببینم

تیری که خوردی نازنینم

خونتو پاشیده رو سینه ام، بابا

خندیدی و دلم ریخت

غصه قدم قدم ریخت

وقتی تیرو کشیدم

حنجرتو بهم ریخت

با اون سه شعبه ای که

عموتو کرد زمین گیر

حرمله ای عزیزم

تورو گرفته از شیر

لالای علی علی جان

وقتی حرمله رو آوردن پیش مختار، مختار صدا زد ملعون سه تا تیر زدی سه جای قلب زهرا را پاره کردی، یه تیر زدی به چشمای عباس، یه تیر زدی به گلوی نازنین علی، یه تیر زدی، اون لحظه ای که ارباب نازنین من سنگ به پیشونیش زدن پیراهنش بلند کرد هون پیشونی پاک کنه، سپیدی قلب حسین پیدا شد چنا زه کشیدی  چنان تیر به قلب حسین نشست، راوی میگه تیر از پشت بیرون آورد.....مختار گفت: ملعون شد یه جا دلت برا حسین بسوزه، شد یه جا دلت بلرزه، گفت: یه جا اینقده دلم براش سوخت، نشستم زمین شروع کردم براش گریه کردن، گفتن: کجا، گفت: اگه بگم از خونم می گذری، مختار گفت: بگی میکشم، نگی هم میکشم، گفت: حالا که ابنجور میگم تو تاریخ بمونه، خودشو که سوزوندم، جگر مادرشو که آتیش زدم، همین که تیر زدم نشست به گلوی علی دیدم آروم عباش کشید رو بچه اش، یه دو قدم میاد سمت لشکر، بر می گرده میره سمت خیمه، برمی گرده، دیدم حسین بیچاره شده گاهی میشینه، گاهی پا میشه، حسین..........